از نوشتن و بس!

از این به بعد با خودم قرار می‌گذارم هر وقت دلم گرفت بیشتر بیام بنویسم. نه اینکه چیز خاصی هم بنویسم یا مثل نویسنده‌هایی که دوست دارم، باشم. بلکه نوشتن را از این جهت دوست دارم که هروقت هم نوشته‌ام، حال و هوایم را متعادل کرده. به من قدرت بیشتری بخشیده. رفتارهایم تعدیل پیدا کرده است. 

از مزایای نوشتن هر چه بگویم کم است. نوشتن را آنقدر دوست دارم که از مزایایش همین بس که ذهنم را کمی سرو سامان داده است. زیبایی‌های زندگی را برایم دو چندان کرده است. 

البته وقتی نمی‌نویسم دلم می‌گیرد، دوباره سگ سیاه افسردگی به سراغم می‌آید. اعتماد به نفسم را از دست می‌دهم. چیزی انگار در درونم کم است که باعث می‌شود وقتی نمی‌نویسم حالم را بدتر از پیش می‌کند. 

حالا می‌فهمم که برای من نوشتن بسیار هم مفید است.